Frans de Boo volgde de avondopleiding aan het Instituut voor Kunstnijverheidsonderwijs in Amsterdam, richting grafiek.
De Boo noemde zijn gouaches ‘images’, vaag gekleurde droombeelden, volledig geabstraheerd en los van de zichtbare werkelijkheid. In enkele kleuren, overwegend blauw, grijs en bruin riep De Boo een sterke ruimtewerking op. Zijn aquarellen waren feller van kleur. De vormen waren nog het meest te vergelijken met basaltblokken van de zeeweringen, grote lappendekens van kleurvlakken.
Net zoals zijn linoleumsneden en tekeningen hadden zijn gouaches niet een echte boven- of onderkant. Voor een deel was dit het gevolg van zijn werkwijze. “Je moet de kunst niet op een voetstuk van de ezel willen plaatsen.” De Boo legde zijn werk op de grond, zodat hij er van iedere kant makkelijk bij kon. Naarmate de jaren vorderden, verdween de kleur uit zijn werk, maar de vormen werden speelser. Hij specialiseerde zich verder in de techniek van het linoleumdrukken. De grote zwarte vormen liet hij steeds meer achterwege. Evenals de korte haaltjes die hij met de guts maakte. Alleen de lijnen bleven over.
De Boo was een groot bewonderaar van de Belgische graficus Frans Masereel. Hij behoorde tot de Vlaamse houtdrukkersbeweging ‘Vijf’, samen met Jan-Frans Cantré, Jozef Cantré, Henri van Straten en Joris Minne. De houtdrukken van Masereel illustreerden de verschrikkingen van de oorlog. De Boo zelf predikte geen boodschap in zijn linoleumsneden. Wel hield hij van de heldere zwart-wit contrasten van Masereel. De Boo maakte ook deel uit van de kunstenaarsgroep ‘Scorpio’, samen met Sierhuis, Chailloux, Pelgrom en Verhoog. Ze wilden na Cobra een beweging stichten die opzien zou baren. Maar de groep viel al snel uiteen en als enkelingen vervolgden zij hun eigen weg. De Boo zocht het in de contrasten, de ruimtewerking, de abstractie die af en toe neigde naar herkenbare vormen. ‘Nachtmerrie’, ‘Storm op het dorp’, ‘Safari’, ‘Buitenbeentje’, zijn titels die hij aan linoleumsneden meegaf. Ze lijken te refereren aan de zichtbare werkelijkheid. Maar zijn vormentaal is abstract. Als kijker word je in het ongewisse gelaten, de titels lijken lukraak gekozen. De Boo: “Je moet zelf maar weten, wat je erin wilt zien.”
Tekst: Corien van Eyck van Heslinga
